Pamiętam z dzieciństwa stary animowany serial „Historie Biblijne”, który oglądałam chyba milion razy (wideo to było kiedyś fajne urządzenie). Najbardziej lubiłam odcinek o Józefie i jego braciach. To był mój pierwszy świadomy kontakt z opowieściami zawartymi na kartach Pisma Świętego. Pamiętam, że oglądałam serial z mamą, którą zarzucałam frapującymi mnie pytaniami, a później już z własnej woli szukałam innych opowieści w Biblii przystosowanej dla dzieci. Bo od czegoś trzeba zacząć. Kaseta z serialem już dawno gdzieś przepadła, trochę mi żal, ale ostatnio w moje ręce wpadło coś równie wspaniałego (albo nawet lepszego!).

Jak tylko dowiedzieliśmy się, że będziemy mieli dzidziusia ogarnęło mnie prawdziwe szaleństwo. Ze szczęścia! Jeszcze nie było widać, że noszę w sobie tajemnicę, a już buszowałam po sklepach, oglądałam różne maleńkie cudeńka i marzyłam o tym co kupię dla mojego hobbitka. Jedną z pierwszych rzeczy jaki upatrzyłam była… „Pierwsza książka o mnie”.

Odpowiedniej torby do wózka szukałam niemal od początku ciąży. Wózek wybrałam sobie już 14 lat temu, kiedy urodziła się moja siostra. Kupiliśmy go razem z tatą i już wtedy twierdziłam, że moje dziecko też będę w nim wozić. Wózek czekał przez wszystkie te lata, a mamie udało się go przechować w stanie niemal idealnym. Jestem nim nadal zachwycona, a najbardziej cieszą mnie skórzane paski, dzięki którym można bujać wózkiem na wszystkie strony. Dziś już się takich nie produkuje. Nie udało się ocalić tylko torby, która przy nim była. Rozpadła się biedulka w praniu, ale to nawet dobrze, bo od początku mi się nie podobała.